Adam Aston Paroles de « Codziennie inna »: Ja cię nie kocham za to, że masz ładne oczy / Ani też za twą smukłą lin

Pa pa pa pa ra pa pa pa pa ra. . . Niby nic, a tak to się zaczęło, niby nic, zwyczajne "pa pa pa". Jest w orkiestrach dętych jakaś siła,

Unikałam tego tematu jak ognia. Nie chciałam kogoś urazić. Wiedziałam też, że nigdy nikogo nie uda mi się przekonać do moich racji. Ale kilka wydarzeń z mojego życia uświadomiło mi, że się myliłam. Wszystko zaczęło się od wpisu „Po co mi to dziecko?”. Pomimo tego, że ma już rok, dyskusja pod nim trwa nadal. I właśnie ta dyskusja zmusiła mnie do ubrania w słowa mojego przekonania, które do tej pory było tylko myślą i uczuciem. W moim wpisie „Po co mi to dziecko?” napisałam, że bez dziecka nie czułabym pełni szczęścia. Napisałam, że nie wystarczyłyby mi wielkie biznesy, delegacje zagraniczne i kariera. To nie były moje wymysły tylko suche fakty. Tak wybrałam. Tylko, że ja wiedziałam to od zawsze. Wiedziałam, że niezależnie od tego jak wysoko wespnę się po szczeblach kariery, niezależnie od tego ile zarobię pieniędzy i niezależnie od tego jak je spożytkuję, nigdy nie osiągnę pełni szczęścia. Bo ja od zawsze kochałam dzieci i od zawsze chciałam te dzieci mieć. W moim przypadku sprawa była prosta. Pod wpisem, około dwóch tygodni temu pojawił się bardzo wyczerpujący komentarz. Zdanie zupełnie odmienne od mojego. Niesamowicie mądre słowa dziewczyny, która jest moim totalnym przeciwieństwem. Ona po prostu nie chce mieć dzieci. Ona czuje, że to nie jest dla niej. Ocenia to „na sucho” i bez emocji. Przeczytaj to co moim zdaniem najważniejsze w tym komentarzu. Cały możesz przeczytać pod wpisem (tutaj). „…Tak jak już pisałam wcześniej jestem osobą bezdzietną z wyboru, aby nie było podpinania łatki; nie jestem starą panną z kotami, której nikt nie chcę, (tak o dziwo mam męża) nie jestem też typem wychudzonej „suki” wykrwawiającej się na ołtarzu kariery, lubię bardzo dzieci szczeg. takie w wieku od 10 lat w górę, lubię moje przyjaciółki które dzieci mają i ogólnie nie mam nic do osób dzietnych, nie mniej jednak irytuję mnie trochę taka moda na usilne udowadnianie całemu światu że macierzyństwo jest naj naj na świecie i podpisywanie pod to miliona superlatyw. (…) Moje przyjaciółki dzieciate jak się wyrwą do nas na domówkę to tak jakby przysłowiowego Pana Boga za nogi złapały, wiele razy po 2 lampkach wina mi się żalą że są zmęczone tą monotonią, mąż bierze nadgodziny aby było za co dziecko utrzymać, bo nie każdy wygrywa w totka, jednej mąż śpi u brata bo mu płacze dziecka w nocy przeszkadzają a ma bardzo odpowiedzialną pracę przy dźwigu i nie może chodzić niedospany, ogólnie to temat dzieci jest tematem tabu i to postawionym przez moje dzietne koleżanki które o dziwo chcą na tych NUDNYCH imprezach odpocząć psychicznie od dziecka choćby na godzinkę bo dłużej szanowny „tatuś” nie wytrzyma sam z owocem miłości… on ledwo wysiaduję godzinę a one mi płaczą na ramieniu że się cofają, że chcą aby już ich pociecha miała z 8 lat itp., pytam się ich wtedy to dlaczego to dziecko sobie zrobiliście..? odpowiedzi są dość … głupie…. ” bo wiesz no jedno to NALEŻAŁOBY mieć”, albo „no wszyscy w koło mają..” jedna to mnie naprawdę zszokowała „bo chciałam wiedzieć jak to jest być w ciąży, poczuć się PRAWDZIWĄ KOBIETĄ” lub „rodzice nas namawiali”, „wpadliśmy” , i wisienka na torcie „bo co tu dalej robić”. Co tu dalej robić.. właśnie z NUDY, bezproduktywnego i mało ambitnego życia powołało się w tym przypadku dziecko…dziecko czasoumilacz a raczej czasopochłaniacz, dzień za dniem leci, nikt cię nie wypytuję czy gdzieś pracujesz, czy masz jakieś hobby itp. NUDA była NUDA się skończyła, nikt nie popatrzy na mnie jak na nieroba, bo pod blokiem mam ławkę „mamusi” nierobów które mają po 3 dzieci bo im się do pracy chodzić nie chcę o czym bardzo otwarcie mówią, co 3 lata następne.. są też rekordzistki które dzieci odsyłają do przedszkola i dalej nic nie próbują zmienić w swoim NUDNYM życiu (…) PO CO MI TO DZIECKO to nie same ochy i achy, to największy strach jaki istnieje, kiedy gorączkuje, kiedy nieszczęśliwie się zakocha, kiedy stwierdzają autyzm, kiedy ucieka z domu, kiedy próbuję narkotyków.. ja nie dojrzałam do takiej odpowiedzialność nie z egoizmu ale ze świadomości że prócz pięknych chwil jest bardzo dużo tych niepewnych i męczących… ale swego życia za nudne nie uważam.. i smutno mi trochę iż autorko bloga dopiero przy macierzyństwie odkrywasz tak cudne acz prozaiczne rzeczy jak spacer, czy powrót do dzieciństwa…” Niesamowicie mądre, niesamowicie prawdziwe, niesamowicie głębokie. Pomimo tego, że uważam sytuacje, które przedstawiła Viki za skrajne przypadki; pomimo tego, że moim zdaniem nie jest standardem wszystko to, na co skarżą się jej dzieciate koleżanki przyznaję jej rację. Nigdy nie masz pewności, czy facet, z którym będziesz miała dziecko podoła obowiązkom. Nigdy nie masz pewności czy dziecko będzie ładne, mądre i zdrowe. Jasne, że nie. Zgadzam się z tym, że często kobiety decydują się na dziecko z pobudek innych niż instynkt macierzyński. Ja mam to cholerne szczęście, że tego dziecka bardzo chciałam. Ale rzeczywiście dookoła mnie jest masa historii, w których koleżanki tego nie czują i nie chcą. Nie potępiam ich. Zupełnie nie. Ja je naprawdę rozumiem. Zgadzam się z tym, że macierzyństwo to nie są same ochy i achy. Boję się niesamowicie tego co będzie. Boję się narkotyków, boję się gimnazjum. Boję się zabaw w słoneczko i boję się wracania z imprezy z nawalonym kolegą jednym samochodem. Czasem paraliżuje mnie myśl, że moje dziecko jest w rzeczywistości chore i tak jak dziewczynka, do której jeździłam na rehabilitację, w wieku 5 lat zacznie się cofać w rozwoju osiągając poziom niemowlęcia. Boję się niesamowicie. Bo kocham moje dziecko. Jestem zmęczona, niewyspana. Nie mam tyle czasu na realizowanie „siebie” ile posiadałabym nie mając dziecka. Czuję ciągłą odpowiedzialność za moje dziecko. To prawda, że nie jestem wolna. Nie mogę jednego dnia rzucić wszystkiego i stwierdzić, że będę żyła na pustyni i żywiła się szarańczą. Viki to może zrobić. I ja rozumiem jej postawę. To jest smutne, ale ja ją rozumiem. A wiesz dlaczego ją rozumiem? Rozumiem ją bo wiem, że dopóki nie weźmie swojego dziecka w objęcia, dopóki nie powącha jego włosków, dopóki nie poczuje tego, że jest całym światem dla tych malutkich rączek, które kurczowo zaciskają się na jej palcach, Viki nigdy nie zrozumie co traci. Ale Viki nie będzie nieszczęśliwa. Jej będzie dobrze. Bo posiadanie dziecka nie jest jedyną drogą do szczęścia. Nie jestem w stanie powiedzieć co będzie czuła kiedy zostanie sama bo jej mąż umrze pierwszy. Wydaje mi się, że będzie wtedy żałowała, ale to jest tylko moje „wydaje mi się”. Osoby bezdzietne nigdy nie zrozumieją tego, co czują matki. Nie da się tego wyrazić słowami. Bo to jest instynkt. To jest coś niewytłumaczalnego. Coś, czego my matki nie jesteśmy w stanie zobrazować w jakikolwiek sposób. To trzeba poczuć. Nie ma tu miejsca na oczywisty rachunek plusów i minusów. Bo w tym przypadku miłość do dziecka i od dziecka jest czymś w rodzaju plusa absolutnego. Jest czymś w rodzaju tych głupkowatych powiedzonek z przedszkola „A ja będę zawsze miał o jeden więcej niż Ty!” „To ja o dwa!” „Nie możesz bo ja ZAWSZE będę miał jeden więcej”. Głupkowate, ale jakże prawdziwe w tym konkretnym przypadku. Dopóki nie urodziłam dziecka wiedziałam tylko, że go chcę. Wiedziałam, że to już czas na mnie, ale rozumiałam też koleżanki, które będąc w moim wieku jeszcze tego nie czuły. Nie porównywałam się z nimi. Nie tłumaczyłam im też na siłę, że muszą mieć dziecko bo ja tak mówię. Bo kiedy urodziłam, wiedziałam, że dopóki one nie poczują tego, co poczułam ja, nigdy się do końca nie zrozumiemy. Mój dzisiejszy wykład ;) zakończę komentarzem Anny, która dosłownie wczoraj odpowiedziała Viki. Właśnie tego komentarza brakowało mi do potwierdzenia mojej tezy. „Do Pani Viki, Byłam Tobą. Jeszcze rok temu… Całe życie byłam Tobą i nigdy nie chciałam mieć dzieci. Moj życie i odczucia były jak cały Twój tekst. Poprostu byłam Tobą! Mam 32 lata a mój synek 5 miesięcy (sama nie wierzę, kiedy to mówię lub piszę). Ciąża nie zmieniła mojego podejścia, a mieszkam w kraju w którym „pozbycie się problemu” jest całkowicie legalne i pokrywane przez ubezpieczenie. Piszesz wpadka? Jak to możliwe? No widać możliwe. . Nawet światowym kobietom po 30, zabezpieczajacym się w najlepszy możliwy sposób – się zdarza. I widać tak miało być, miałam zajść w ciążę mimo, że nie powinnam, miałam donosic choć nie musiałam. Dziś jestem szczęśliwa patrząc na istotę obok mnie. Nie jestem nawiedzona mamunia celebrujaca każdą kupkę i dopiero uczę się kochać moje dziecko, ale bezmiar miłości jaki przede wszystkim dostaję od niego.. Nie ma tamy, ktora mogłaby to zatrzymać. Powiem Ci tylko, że nikt nie mógł mi wytłumaczyć dopóki sama tego nie poczułam. Nie w ciąży, nie po porodzie, teraz. Moje życie wcześniej było super i tęsknię za nim, ale moje życie teraz też jest super, tylko to jest inne super…” Teraz jestem już pewna. Nie zrozum mnie źle, bardzo Cię proszę. Ja po prostu chciałabym w końcu zakończyć odwieczną wojnę na argumenty pomiędzy dzieciatymi i niedzieciatymi. Te dwie strony nigdy się nie zrozumieją i to jest całkowicie normalne. I nie ma tu miejsca na potępianie matek, które rzekomo koloryzują rzeczywistość ani kobiet bezdzietnych, które rzekomo się oszukują. Ani to, ani to nie jest regułą. Ani to, ani to nie jest łatką, którą można przypiąć każdej ze stron. Problemu głodujących w Afryce nigdy nie zrozumiemy tak, jak ludzie nim dotknięci, bólu po utracie najbliższej osoby nigdy nie zrozumiemy dopóki nie doświadczymy tego sami a bezdzietna osoba nigdy nie zrozumie tego, co czuje matka. Najważniejsze to szanować się wzajemnie i pozwolić innym żyć tak, jak chcą żyć. PS. Pełne komentarze można zobaczyć we wpisie tutaj.

wczoraj byłaś panną dziś jesteś mężatką